Τα τελευταία μίζερα Χριστούγεννα...

Του Σπύρου Κουζινόπουλου,
δημοσιογράφου-συγγραφέα,
τέως Γενικού Διευθυντή του Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων

Είχαμε συνηθίσει κάθε χρόνο τέτοιες μέρες  να τριγυρίζουμε στην αγορά της Θεσσαλονίκης, να χαιρόμαστε κι εμείς, σαν τα μικρά παιδιά, τη γιορταστική ατμόσφαιρα, τις φανταχτερά στολισμένες βιτρίνες, την πολύβουη κίνηση στους δρόμους, τις φωνούλες, σαν τιτιβίσματα,  των παιδιών, τους πολυφορτωμένους με σακούλες γεμάτα δώρα άνδρες και γυναίκες που κυκλοφορούσαν στα πεζοδρόμια, το στολισμένο Χριστουγεννιάτικο δέντρο και το φωτισμένο με χιλιάδες λαμπιόνια καραβάκι της πλατείας Αριστοτέλους.

Έτσι είπαμε να επαναλάβουμε την ίδια βόλτα και σήμερα, για να πάρουμε κι εμείς μία γεύση από το κλίμα των ημερών. Να αισθανθούμε βρε αδελφέ  τη γιορταστική ατμόσφαιρα, να αντικρύσουμε γελαστά και εορτάζοντα πρόσωπα, να...

 ακούσουμε τους συνανθρώπους μας να ανταλλάσσουν ευχές και ασπασμούς,  να ευφρανθεί από τους πανηγυρισμούς η ψυχή και να ανεβεί η διάθεσή μας.

Η απογοήτευση που νοιώσαμε, δεν περιγράφεται. Τα πάντα είναι αλλιώτικα, διαφορετικά φέτος. Μόνο το δέντρο και το καραβάκι στην Αριστοτέλους είναι τα ίδια. Και μάλιστα, εάν έλειπαν και αυτά, θα λέγαμε ότι δεν είμαστε τρεις μόλις μέρες πριν τα Χριστούγεννα, αλλά βρισκόμαστε στην αγορά όπως κάθε εργάσιμη ημέρα.

Εκτός από 3-4 πολυκαταστήματα, που έχουν στολισμένες εορταστικά τις βιτρίνες τους, στα υπόλοιπα μαγαζιά, ελάχιστη η διακόσμηση, και μάλιστα όπου διακρίνει κανείς κάποια  διακοσμημένη βιτρίνα, αυτή είναι λιτή κι απέριττη. Λες και δεν αντιλήφθηκαν οι μαγαζάτορες ότι είμαστε παραμονές της γέννησης του Χριστού και της αλλαγής του χρόνου.

Εκείνο όμως που κυριολεκτικά σε σοκάρει, είναι οι σκυθρωποί στο μεγαλύτερο μέρος τους άνθρωποι που διασχίζουν τους δρόμους, με κατεβασμένο το κεφάλι οι περισσότεροι, από το βάρος των προβλημάτων που τους απασχολούν, αγέλαστοι και σκεφτικοί, δίχως ίχνος χαμόγελου στο πρόσωπο, ενώ ελάχιστοι από αυτούς κρατούν στο χέρι κάποια σακούλα με δώρα.

Μπήκαμε τυχαία σε ένα πολυκατάστημα. Από αυτά που τα προηγούμενα χρόνια με δυσκολία κυκλοφορούσες μέσα στους διάφορους ορόφους του με τα είδη ιματισμού και υπόδησης, τα παιχνίδια, τα καλλυντικά και τα κάθε είδους αξεσουάρ και χρειαζόταν πολλές φορές να σπρώξεις για να περάσεις. Δε λέμε, και σήμερα υπήρχε κάποιος κόσμος που ανεβοκατέβαινε τους ορόφους. Όμως ελάχιστοι από αυτούς στην έξοδο, κρατούσαν κάποια τσαντούλα στο χέρι, γεγονός που φανέρωνε και τη χαμηλή τιμή του δώρου που είχαν προμηθευτεί για το παιδί, τον συγγενή ή κάποιο αγαπημένο τους πρόσωπο.

Ψυχοπλακωθήκαμε. Και όπως αποχωρούσαμε από το κέντρο, πηγαίνοντας προς τα ανατολικά της Θεσσαλονίκης και προκειμένου να αποφύγουμε την κίνηση, μπήκαμε με το αυτοκίνητο σε δευτερεύοντες δρόμους και μπλεχτήκαμε σε στενά δρομάκια και μεγαλύτερες οδούς, όπως η Μπότσαρη, η Δελφών, η Νέα Εγνατία και η Μαρτίου. Για να  διαπιστώσουμε με πολύ μεγάλη έκπληξη, ότι ελάχιστα μπαλκόνια φέτος είναι στολισμένα. Σε αντίθεση με τις φωταψίες που υπήρχαν τα προηγούμενα χρόνια, τα φωτισμένα Χριστουγεννιάτικα δέντρα, τις γιορτινές συνθέσεις σε ταράτσες, περβάζια και εισόδους πολυκατοικιών, τις πολύχρωμες φωτισμένες γιρλάντες με τα δεκάδες και εκατοντάδες λαμπάκια που αναβόσβηναν μετά ή άνευ μουσικής.

Φέτος, με δυσκολία ανακαλύπτεις κάποιο στολισμένο μπαλκόνι. Που διάθεση για κάτι τέτοιο. Όταν οι υποχρεώσεις τρέχουν και οι μισθοσυντήρητοι ή οι συνταξιούχοι που τους πετσόκοψαν μισθούς και συντάξεις, με τρόμο και αγωνία σκέφτονται πως θα τα βγάλουν πέρα.  Πως θα πληρώσουν το πετρέλαιο για να ζεσταθεί η οικογένεια, τα δίδακτρα των παιδιών, το δάνειο για την αγορά του σπιτιού ή του αυτοκινήτου, τις δόσεις της πιστωτικής κάρτας, τα ασφάλιστρα. Που να περισσέψουν χρήματα για δώρα. Που να μείνει στην άκρη κάποιο ευρώ για μια έκτακτη ανάγκη….

Χρόνια πολλά συνάνθρωποι. Οι καρδιές μας είναι μαύρες τούτες τις μέρες. Ας μη το βάλουμε όμως κάτω.  Μπορεί να μην έχουμε λεφτά, ας οπλιστούμε όμως με δύναμη και αισιοδοξία. Μπορούμε το κλίμα αυτό να το αλλάξουμε. Αρκεί να μην μας καταλάβουν η μοιρολατρία και η απαισιοδοξία. Χρειάζεται αγώνας, όπως μπορεί και από όποια θέση μπορεί ο καθένας. Έτσι ώστε αυτά να είναι τα τελευταία μίζερα Χριστούγεννα που βιώνουμε ως λαός. Χρόνια Πολλά.