Στην εποχή τoυ τσιμέντου, οι ελεύθεροι δημόσιοι χώροι αποτελούν ανάσα ζωής και ελευθερίας. Γι' αυτό και μεγαλώνει το κίνημα των πολιτών, που πέραν από κόμματα, ιδεολογίες, παρατάξεις, θέσεις και αντιθέσεις, προτάσσει την ανάγκη προστασίας των όποιων ελεύθερων χώρων έχουν απομείνει σ' αυτή τη χώρα. Αλλωστε, τι έχουμε περισσότερο ανάγκη; Μετατροπή και άλλων δημόσιων χώρων σε "τσιμεντένια μέγαρα" ή ανάδειξή τους ως οάσεις πρασίνου και δροσιάς, ως πνεύμονες ζωής; Πότε μία πόλη ομορφαίνει; Οταν διατηρεί ελεύθερους χώρους ή όταν τους παραδίδει στην... ανάπτυξη. Και, εν τέλει, πότε συντελείται πραγματική ανάπτυξη. Οταν κτίζουμε ή όταν... γκρεμίζουμε;
Ας θυμηθούμε τον "Εφιάλτη της Περσεφόνης" σε στίχους Νίκου Γκάτσου (μουσική Μάνου Χατζιδάκι):
"Εκεί που φύτρωνε φλισκούνι κι άγρια μέντα
κι έβγαζε η γη το πρώτο της κυκλάμινο
Τώρα χωριάτες παζαρεύουν τα τσιμέντα
και τα πουλιά πέφτουν νεκρά στην υψικάμινο
Κοιμήσου Περσεφόνη στην αγκαλιά της γης
Στου κόσμου το μπαλκόνι ποτέ μην ξαναβγείς
Εκεί που σμίγανε τα χέρια τους οι μύστες
ευλαβικά πριν μπουν στο θυσιαστήριο
Τώρα πετάνε τα αποτσίγαρα οι τουρίστες
και το καινούργιο παν να δουν διυλιστήριο
Εκεί που η θάλασσα γινόταν ευλογία
κι ήταν ευχή του κάμπου τα βελάσματα
Τώρα καμιόνια κουβαλάν στα ναυπηγεία
Άδεια κορμιά, σιδερικά, παιδιά κι ελάσματα".
Πηγή:acrovasies.blogspot.com
