ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ

Gran Torino (2008)

»

4.6/5(25)

more●

4.5/5

Σκηνοθεσία: Clint Eastwood
Σενάριο: Nick Schenk, Dave Johannson
Παίζουν: Clint Eastwood, M1

Λυσσαλέα αξιοπρεπής συνταξιούχος εργοστασίου αυτοκινήτων αρνείται να μετακομίσει σε γηροκομείο μετά το θάνατο της γυναίκας του, παρόλο που του πατάει το γρασίδι πολυεθνική πολυφυλετική βία.Το Gran Torino, το μεσαιομεγάλο οικογενειακό της Ford από το '72 ως το '76, δεν έχει βασική θέση στη πλοκή του Gran Torino (2008) αλλά συνοψίζει την εικόνα του ήρωά του. Και παρόλες τις συνηθισμένες βαθυστόχαστες κριτικές αναλύσεις περί καταπιεσμένων συναισθημάτων (που οδηγούν σε αντικοινωνικές συμπεριφορές), ο Clint Eastwood ακολουθεί αυτή τη σύνοψη σε ευθεία γραμμή, παρουσιάζοντας και παίζοντας έναν μισαλλόδοξο Αμερικάνο που απλά δεν έχει καταλάβει ότι οι εποχές άλλαξαν. Και αποδεικνύοντας το πόσο δίκιο έχει, με τη μερίδα εκείνη του κοινού που δε κατάλαβε με τη σειρά της ότι ο βετεράνος της Κορέας στο πανί (υποτίθεται ότι) είναι εκτός τόπου και χρόνου στη συμπεριφορά του.

Στη πορεία βέβαια, ο κακιασμένος γέρος που γρυλίζει (κυριολεκτικά) στα χοντροπαιδιά του και τα χοντροεγγόνια του όταν δε φτύνει (κυριολεκτικά) προς κάθε κατεύθυνση όποιον ρατσιστικό χοντροχαρακτηρισμό ξεπερνάει τις αντοχές των ενωμένων Καθολικών χοντροεπισκόπων, κοιτάει και στο διπλανό μπαλκόνι και βλέπει μια χτικιάρα γριά Ασιάτισσα να του βγάζει τη γλώσσα. Για να αποδείξει ότι αυτή ήταν η φετινή ταινία του γέρο-Clint, η συνέχεια στην εξέταση της εικόνας του, της πατρίδας του και της ηθικής τους που ξεκίνησε με τους Ασυγχώρητους (1992). Και όχι το Changeling (2008), η υποδειγματική συνέχεια του παλιομοδίτικου στουντιακού επαγγελματισμού του, παρόλο τον πολλαπλάσιο προϋπολογισμό του. Και εδώ πάντως, ο σκηνοθέτης συνεχίζει να παρα-βλέπει ότι παραβλέπει, αφήνοντας να εκτεθούν στη νιοστή, και για νιοστή φορά, όσους νομίζουν ότι βλέπουν καλύτερα (και πιθανότατα ότι γεννήθηκαν και πριν από αυτόν). Μέτριες οι σκηνές με τον πιτσιρικά να μαθαίνει να ρίχνει χριστοπαναγίες σαν άντρας? Βρες, προτού μετενσαρκωθεί δέκα φορές ο Δαλάι Λάμα, ανήλικο Hmong μετανάστη πρώτης γενιάς να είχε μπάρμπα τον Laurence Olivier. Μήπως κανένας Rain, με μισοπιστευτά εφέ να κολλάνε Button-ικά το κεφάλι του σε σώμα παιδιού, θα μπορούσε να φέρει στο φιλμ την απέραντη αυθεντική ζεστασιά του μικρού ή ακόμα περισσότερο της (on screen) αδελφής του? Κάποτε τον λέγαν και νεορεαλισμό αυτόν τον παλιορεαλισμό, ξέρεις.

Ρεαλιστικά, το σενάριο κάποιου πρωτάρη με σχετικές πραγματικές εμπειρίες, δε θα το ακουμπούσε κανείς φιλόδοξος indie σκηνοθέτης στα πολιτικά σωστά του. Ρεαλιστικότερα, κανένας δε το έκανε για χρόνια, μέχρι που ο Eastwood το γύρισε σε 30 μέρες χωρίς να αλλάξει ούτε λέξη, ως συνήθως. Υπερρεαλιστικά, το έστησε στα προάστια του Detroit σα κλασικό γουέστερν του υποείδους με τη γλώσσα στο μάγουλο, δίνοντας έμφαση όπου εκφράζονταν περισσότερο (σε σχέσεις πέρα από δεσμούς αίματος και καταγωγής, για παράδειγμα). Έτσι, συμπαγές, καλολαδωμένο και με τίγρη στη μηχανή τον ίδιο να κουβαλάει συνειδητά όλες τις μυθικές πάνινες περσόνες του σε κάθε παγωμένη ρυτίδα του, το Gran Torino του Μεγάλου Καλιφορνέζου, προσπερνάει, ακόμα και στα ταμεία, σα σταματημένες, όλες τις χειμωνιάτικες οικτρές οσκαροδολωματικές γυαλισμένες πλαστικούρες με ιπποδύναμη τις πρησμένες αλά Flintstones πατούσες των πρωταγωνιστών τους. Και μετά, πατάει γκάζι και χάνεται, αφήνοντας στη σκόνη του ένα ρέκβιεμ για την εικόνα του Αμερικανού ήρωα στις προηγούμενες γενιές κι έναν μεγάλο άνθρωπο για τις επόμενες.

mftm.blogspot.com