Όπως σε όλες τις πόλεις της χώρας μας, έτσι και σε διάφορα σημεία της Θεσσαλονίκης, κατοικοεδρεύουν αδέσποτοι σκύλοι. Αν και ακίνδυνοι οι περισσότεροι, αποτελούν ένα πρόβλημα, κυρίως καθαριότητας και καθωσπρεπισμού, αλλά και λόγω φιλοζωικών οργανώσεων που πολλές φορές καταγγέλλουν ότι τα ζώα γίνονται θύματα κακοποίησης από διάφορους κακεντρεχείς.
Στο κεντρικότερο σημείο της Καλαμαριάς, στον πεζόδρομο της Κομνηνών, συχνάζουν μαζί με τους θαμώνες των καφέ ο γκριζόμαυρος «Μίμης» και ο κανελής «Τζάκ». Τώρα με τα κρύα θα τους βρείτε αραγμένους στο ΑΤΜ της τράπεζας της περιοχής. Μάλιστα, μια φιλόζωη υπάλληλος του Δήμου τακτικότατα τους ταΐζει, ενώ παράγοντας του Δήμου μόνο που δεν τους κλωτσάει όποτε τους δει.
Πρόεδρός του αρχικά είχε αναλάβει ο δήμαρχος Πανοράματος Ιγνάτιος Καϊτεζίδης, ο οποίος όμως παραιτήθηκε πρόσφατα, επικαλούμενος φόρτο εργασίας. Εξάλλου στο Πανόραμα, αν και υπάρχουν πολλά σκυλιά αυτά είναι ράτσας και εκπαιδευμένα για φύλακες των εκεί κατοικιών και όχι αδέσποτα.
Νοικιάστηκαν όμως γραφεία, κάπου στην οδό Ανδριανουπόλεως απ’ ότι μαθαίνω, για να φιλοξενήσουν τη διοίκηση του Συνδέσμου. Μένει να σας πω μόνο για τη θέση του διευθυντή του ΣΥΠΑΖΑΘ (πολύ κακόηχο δεν είναι;) την οποία θα καταλάβει ο σημερινός Γενικός Γραμματέας του Δήμου Καλαμαριάς, που δεν μπορεί να συνεχίσει τη «δημιουργική-διχαστική» του προσφορά.
Βλέπετε στον πρόσφατα ψηφισθέντα νόμο για τους δημοτικούς και κοινοτικούς υπαλλήλους προβλέπεται ότι η θέση του Γενικού Γραμματέα στους Δήμους μπορούν να καταλαμβάνουν μόνο απόφοιτοι ΑΕΙ.
Μπόγιας, λοιπόν, από Γενικός Γραμματέας και πριν δυο βδομάδες ταξίδεψε στην Αθήνα προκειμένου να συναντηθεί με τον υφυπουργό Εσωτερικών κ. Νάκο για να του εξασφαλίσει κονδύλιο για τη λειτουργία του συνδέσμου-και τη μισθοδοσία του βέβαια-αφού η ενταγμένη στον «Θησέα» χρηματοδότηση ήταν ιδιαίτερα υψηλή (πάνv από ένα εκατ. ΕΥΡΩ) και κάπου σκάλωσε.
Δεν διασταύρωσα ακόμη τη φήμη που θέλει, υπάλληλο εταιρείας πετρελαιοειδών να καταλαμβάνει τη θέση ως αντ’ αυτού.
Να αφιερώσω κι ένα τραγουδάκι για την περίσταση. Απορρίπτω το «ένας σκύλος μια γυναίκα» του Στελάρα, γιατί είναι ύμνος στην αφοσίωση, όπως και το «ο σκύλος είναι γκέι» του Καρβέλα και κρατάω το «ένας σκύλος στο Κολωνάκι» του Δεληβοριά…
