Του Μπ.Παπαδημητρίου.
Mεταξύ των άλλων δεινών που καταπονούν τη χώρα, υπάρχει ένα –καθόλου καινούργιο– που ενώ η κοινωνία του αποδίδει μια σχεδόν «ρομαντική» ιδιότητα, τείνει να μετατραπεί σε αγκάθι προς την πρόοδο. Εννοώ προφανώς την οικολογική υποκρισία, που εμποδίζει, με περισσή δόση πολιτικής υποκρισίας, την κοινωνία μας να λάβει μακροχρόνιες και συγγνωστές αποφάσεις. Είναι χαρακτηριστικό ότι πάμπολλοι «υποστηρικτές» του περιβάλλοντος μιλούν χωρίς ούτε να γνωρίζουν ούτε να συμπαθούν την οργανωμένη και ενεργητική οικο-προστασία. Ακόμη χειρότερα, πάμπολλοι δήθεν «σύλλογοι προστασίας», έχουν, μόλις τούς γνωρίσεις καλύτερα, τα χαρακτηριστικά που διαπνέουν τον χειρότερο εαυτό, δηλαδή την έμμεση πλην όμως σαφή πολιτική εκμετάλλευση. Και αν φοβάστε για το χειρότερο, υπάρχει και αυτό, πολλοί (και συστηματικά) περιβαλλο-αγωνιούντες βρίσκονται σε αγαστή συμπόρευση με ανταγωνιστικά συμφέροντα.
Ολα πάντως ξεκινούν (και τελειώνουν) στην εσκεμμένη ανικανότητα των πολιτικών (όχι μόνον της κεντρικής κυβέρνησης, αλλά και στις νομαρχίες και στους δήμους) σε ό,τι αφορά τα «Πράσινα Οικονομικά».
Πριν από μερικά χρόνια, με τις πρώτες αντιδράσεις, οι Δήμοι πήραν μερίδιο στα κέρδη των αιολικών γεννητριών. Ελάχιστα προβλήματα λύθηκαν και ήδη έχουν όλοι πάρει θέσεις για το δεύτερο γύρο: ζητούν περισσότερα χρήματα για να επιτρέψουν τη χρήση του δικού «τους» τόπου για «εθνικούς» σκοπούς. Αντί να προοδεύουμε, αντί να γινόμαστε πιο συλλογικοί, πιο αποτελεσματικοί, καρκινοβατούμε. Απόδειξη; Το 2008 η Ελλάδα ... εγκατέστησε λιγότερη αιολική ενέργεια: εγκαταστάθηκαν μόλις 114 μεγαβάτ έναντι 125 το 2007 και 173 το 2006, με αποτέλεσμα το μερίδιό μας στο παγκόσμιο αιολικό δυναμικό να μειωθεί στο 0,82% από 1,01% το 2006. Οταν λοιπόν λέμε πως δεν θέλουμε το λιθάνθρακα αλλά τις ανανεώσιμες ενέργειες, το λέμε υποκριτικά αφού δεν κάνουμε τίποτε για να τις εγκαταστήσουμε στον τόπο μας.
Υστερα πάλι, πρέπει κάποιος υπεύθυνος (αν υπάρχει ακόμη...) να εισηγηθεί με υπεύθυνο τρόπο (αν τον αφήσουμε βεβαίως...) ένα σχέδιο για το μέλλον. Υπάρχει αλλά κανείς, ούτε ο υπουργός, τον ακούει ή, έστω, του ζητά λογαριασμό. Είναι γνωστό άλλωστε πως οι κομματικοί ακτιβιστές σιχαίνονται οτιδήποτε μοιάζει με λειτουργική δημοκρατία και συντεταγμένη κοινωνία. Ετσι, το Συμβούλιο Εθνικής Ενεργειακής Στρατηγικής (www.sees. gov.gr), που πολύ ορθά το όνομά του υπενθυμίζει ότι η ενέργεια αποτελεί ζήτημα εθνικό και στρατηγικό (όπως έλεγε και ο Λένιν για τον εξηλεκτρισμό και τα τρακτέρ), σημειώνει στην ετήσια έκθεσή του πως «η τεχνολογία δέσμευσης και αποθήκευσης του διοξειδίου του άνθρακα αποτελεί βασική τεχνολογία για τη διασφάλιση της βιώσιμης και μακρόχρονης χρήσης του άνθρακα».
Θα μπορούσε επίσης να σκεφθεί λίγο πρακτικά. Ιδιαίτερα σε περίοδο κρίσης, κάθε μια μονάδα που μπορεί να σχεδιασθεί, κτιστεί, συναρμολογηθεί και λειτουργήσει μετρά διπλά και τρίδιπλα.
Ας σκεφτεί και ως υπουργός ενέργειας και ως υπουργός βιομηχανίας, εκτός από βουλευτής της τόσο επιβαρυμένης Β’ Αθηνών. Θα μπορούσε ακόμη να ρωτήσει και κάποιον ενημερωμένο ηλεκτρολόγο, που θα του έλεγε ότι το σύστημα παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας χρειάζεται μονάδες βάσης, που δίνουν συνεχώς ενέργεια και αυτές είναι ο λιθάνθρακας και τα πυρηνικά. Πάνω τους στηρίζονται οι μονάδες με φυσικό αέριο. Που ναι μεν θερμαίνει λιγότερο τον πλανήτη (τοπικώς δεν αλλάζουν πολλά), είναι όμως επικίνδυνα ακριβότερο και ασταθές. Αφού μας οδηγεί σε στρατηγική εξάρτηση από Ρωσία, Τουρκία και άλλες ασταθείς «δημοκρατίες». Ενας μη υποκριτής οικολόγος θα μας εξηγούσε γιατί δεν συμφέρει να μετατρέπουμε αέριο σε ηλεκτρισμό (όπου χρησιμοποιείται μόνον το 56%), ενώ έχει αποτελεσματικότητα 96% για θέρμανση και παρόμοιες χρήσεις. Μήπως πρέπει να σκεφτούμε τον κίνδυνο να μπορεί να μας μετατρέψει η ενέργεια, σε επαίτες της Βαλκανικής
