Γενικά Χώροι Πρασίνου
Διεθνώς χώροι πρασίνου στην πόλη θεωρούνται τα πάρκα και οι κήποι που διασχίζουν την πόλη, οι μικροί χώροι πρασίνου που δημιουργούνται ως υπολειμματικοί, οι αδόμητοι χώροι αλλά και οι μη διαμορφωμένοι χώροι , που έχουν εποικιστεί από χλωρίδα και πανίδα. Στην Ελληνική νομοθεσία διακρίνουμε την έννοια των κοινόχρηστων χώρων ως κάθε είδους δρόμους, πλατείες, άλση γενικά προορισμένους για κοινή χρήση, ελεύθερους χώρους που καθορίζονται από το εγκεκριμένο ρυμοτομικό σχέδιο του οικισμού.
Χώροι πρασίνου μπορούν να είναι:
* Δημόσια και ιδιωτικά πάρκα και κήποι
* Φυσικοί χώροι πρασίνου, αλσύλλια, περιαστικά δάση
* Χώροι αναψυχής και αστικοί χώροι γύρω από κτίρια
* Πλατείες
* Κοιμητήρια
* Παιδικές χαρές και χώροι παιχνιδιού και αθλοπαιδιών
* Διαδρομές πρασίνου που ακολουθούν δίκτυα κυκλοφορίας
* Περιβάλλοντες χώροι σχολείων, νοσοκομείων και εκκλησιών
* Περιβάλλοντες χώροι ρεμάτων, καναλιών αποστράγγισης και ποτίσματος
* Προκυμαίες
* Ελεύθεροι χώροι στρατοπέδων
* Εγκαταλελειμμένοι χώροι (εργοστάσια, οικοδομές) που έχουν εποικιστεί από ενδημική βλάστηση
* Ιδιωτικοί χώροι πρασίνου-κατοικιών
* Δενδροστοιχίες
* Φυτεύσεις σε οροφές και όψεις κτιρίων.
Η βλάστηση από την άλλη έχει ευεργετική επίδραση στα κέντρα των πόλεων με τους παρακάτω μηχανισμούς: Το φύλλωμα απορροφά μεγάλο μέρος της ηλιακής ακτινοβολίας και τη μετατρέπει σε ενέργεια (φωτοσύνθεση). Έτσι την ημέρα προσφέρει σκιά και μετριάζει τη θερμοκρασία. Αντίθετα τη νύχτα εμποδίζει τη μεγάλου μήκους ακτινοβολία της γης προς τον ουράνιο θόλο (Τζώρτζη, 2000). Με το φαινόμενο της διαπνοής προκαλείται άνοδος της υγρασίας κατά 5 –8%. Έτσι στα ξηρά κλίματα η άνοδος της υγρασίας σε συνδυασμό με την μείωση της θερμοκρασίας προσφέρει πιο ευχάριστο περιβάλλον (Ντάφης, 2001).
Η βλάστηση και ειδικά τα δέντρα με πυκνό φύλλωμα και ισχυρό κορμό λειτουργούν ως ανεμοφράκτες και προστατεύουν από την παρουσία ισχυρών ανέμων και την εμφάνιση παγετού. Επίσης, με την κατάλληλη διάταξή τους στο χώρο μπορούν να κατευθύνουν τον αέρα και να βελτιώσουν τις συνθήκες αερισμού.
Η προσπίπτουσα ηλιακή ακτινοβολία στην επιφάνεια των φύλλων κατά ένα μέρος ανακλάται, κατά ένα άλλο απορροφάται και το υπόλοιπο διέρχεται από αυτό. Η ανακλώμενη ακτινοβολία αποτελεί μόλις το 20% της προσπίπτουσας αποτρέποντας το φαινόμενο της θάμβωσης και της θερμικής φόρτισης των γειτονικών κτηρίων(Τζώρτζη, 2000, Georgi & Zafeiriadis, 2006).Το διερχόμενο απαλό φως δημιουργεί ηρεμία επιδρώντας θετικά στην ψυχική υγεία.
Αποτελεί φυσικό σκίαστρο που λειτουργεί ανάλογα με τον όγκο, το ύψος, το είδος και το φύλλωμα των δένδρων. Σημειώνεται ότι τα φυλλοβόλα όταν βρίσκονται νότια ενός αντικειμένου το σκιάζουν το καλοκαίρι ενώ το χειμώνα επιτρέπουν τη διέλευση της ηλιακής ακτινοβολίας.
Σημαντική είναι η επίδραση των φυτεύσεων στη συγκράτηση των στερεών σωματιδίων στα φύλλα και τα κλαδιά με μηχανικό τρόπο, ο οποία στη συνέχεια απορρέει με το νερό της βροχής.
Ανάλογες επιδράσεις ασκούνται στις πλημμύρες, στα υπόγεια νερά, στην αύξηση των χαμηλών θερμοκρασιών, στη ρύπανση του αέρα, στους θορύβους, στις συνθήκες φωτισμού και θάμβωσης, στον εξαερισμό της πόλης, καθώς και στις διαβρώσεις του εδάφους. Για κάθε περίπτωση ή συνδυασμό περιπτώσεων εφαρμόζονται ανάλογες τεχνικές. Για να γίνουν όλα αυτά απαιτείται:
1. Το 30% περίπου της πόλης να προορίζεται για χώρους πρασίνου
2. Οι χώροι αυτοί να είναι επίκαιρα τοποθετημένοι.
3. Τα πάρκα να έχουν μικρότερη διάσταση 100 μ.
4. Τα πεζοδρόμια να επιτρέπουν τη φύτευση αρκετά μεγάλων δένδρων.
5. Συμμετοχή στο σχεδιασμό ειδικών επιστημών.
Στις ήδη διαμορφωμένες πόλεις μπορούν να επιχειρηθούν:
1. Αξιοποίηση όλων των ελεύθερων επιφανειών στον αστικό ιστό
2. Αύξηση του όγκου του πρασίνου στις υπάρχουσες επιφάνειες με εγκατάσταση μεγάλων φυτών - δένδρων.
3. Αποκατάσταση των προκηπίων, ως κήπων με δένδρα.
4. Διαπλάτυνση των πεζοδρομίων για εγκατάσταση μεγάλων δένδρων.
5. Δημιουργία δικτύων πρασίνου
Ypoloipo
