Η διάθεση και η παράδοση για μια μεγάλη ανοιξιάτικη γιορτή, για μια γιορτή αναγέννησης, υπήρχε πάντα στην Ελλάδα.
Ο αγωνιστής Ελληνικός λαός, που εμείς οι βολεμένοι (;) νεοέλληνες τον έχουμε ξεχάσει, κατόρθωσε να επιβιώσει δια μέσω των αιώνων γιατί, όσο εξωπραγματικό κι αν ακούγεται, νοιάστηκε περισσότερο για το αύριο και λιγότερο για το σήμερα.
Η χριστιανική διδασκαλία της Ανάστασης του Χριστού ήταν ό,τι καλύτερο και πιο συμβολικό μπορούσε να συνοδεύσει την χαρά των ανθρώπων, για νέα πνοή δημιουργίας.
Η ψυχική και πνευματική χαρά, από το θρησκευτικό γεγονός της Ανάστασης, συναντήθηκαν με την αναγέννηση της φύσης και δημιούργησαν το Ελληνικό Πάσχα.
Η Λαμπρή είναι η μεγαλύτερη γιορτή των Ελλήνων.
Ημέρα που συμβόλιζε στα σκοτεινά χρόνια της τουρκοκρατίας την Ανάσταση και την απολύτρωση του Ελληνισμού από τον οθωμανικό ζυγό, και την ελπίδα για ένα ζωντανό μέλλον μετέπειτα.
Τουφεκιές και μπουρλότα έριξαν με το πρώτο άκουσμα του «Χριστός Ανέστη» οι «απ' αιώνος δέσμιοι», όταν ήρθε η ώρα της ελευθερίας θέλοντας να κρατήσουν για πάντα μακριά το σκοτεινό πνεύμα της δουλείας που τους ήθελε σκλαβωμένους επί τέσσερις αιώνες.
Παράλληλα με τους εκφοβιστικούς θορύβους (κρότοι, πυροβολισμοί, σπάσιμο αγγείων κ.λπ.) που αποβλέπουν στη απόδιωξη των κάθε είδους δαιμονικών, το αναστάσιμο φως αποτελεί ένα δεύτερο μεγάλο στοιχείο, που συνοδεύει και πλαισιώνει την Ανάσταση.
«Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός», ψάλλει η Εκκλησία.
Το φως της Αναστάσεως είναι φως «καινούργιο», φως αναγέννησης.
Σβήνονται όλα μέσα στην εκκλησία και όλα ξανανάβουν από την Αναστάσιμη λαμπάδα.
Πέρα από την ψυχική και πνευματική χαρά, από το θρησκευτικό γεγονός της Ανάστασης του Χριστού, η αναγέννηση της ψυχής και του πνεύματος γιορτάζεται στο Ελληνικό Πάσχα.
Κατά πόσο, όμως, εμείς οι νεοέλληνες, βιώνουμε σήμερα το νόημα της Λαμπρής;
Είμαστε έτοιμοι για ένα αληθινό Ελληνικό Πάσχα ή μας αρκεί το εικονικό Πάσχα που συνήθως βιώνουμε τα τελευταία χρόνια του ευδαιμονισμού και της υπερκατανάλωσης που ζούμε;
Πάσχα σημαίνει άραγε να φορτώσουμε στη σχάρα του αυτοκινήτου μας την ηλεκτρική ψησταριά, το ποδήλατο του παιδιού και τις πλαστικές καρέκλες και να ξαμοληθούμε στις ακρογιαλιές, στα βουνά και στα λαγκάδια;
Μήπως έχουμε ήδη αρχίσει να ζούμε μόνο το περιτύλιγμα των παραδόσεών μας ξεχνώντας το περιεχόμενό τους;
Μήπως οδεύουμε με ολοένα ταχύτερους ρυθμούς προς την δυτικού τύπου ψευδαίσθηση του πολιτισμού;
Προς τον μελαγχολικό πολιτισμό της τηλεόρασης των ριάλιτι σόου, τον απρόσωπο κόσμο των γραπτών τηλεφωνικών μηνυμάτων, τον κόσμο της εικονικής πραγματικότητας, της μουσικής βαρβαρότητας, της πολιτικής αμετροέπειας και του ευτελισμού των ηθικών αξιών;
Μήπως έχουμε ήδη αποδεχθεί άνευ όρων τον θρίαμβο του περιττού και την επικράτηση της μετριότητας;
Μήπως «δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα», όπως λέει κι ο ποιητής,
«προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα;»
Ένα θαύμα που θα μας απαλλάξει από το μίζερο σήμερα που ζούμε και θα μας οδηγήσει σ΄ ένα αναστάσιμο αύριο ελπίδας και απολύτρωσης;
Σ’ ένα υπέροχο αύριο που όλοι περιμένουμε και που ποτέ δεν έρχεται;
…………………………………………………………………………………………………………………………
Φταίει άραγε η παγκόσμια οικονομική κρίση που μετέτρεψε τα όνειρά μας σε εφιάλτες;
Φταίει ο άνεμος της παγκοσμιοποίησης που κοντεύει να γίνει θύελλα που θα μας πάρει και θα μας σηκώσει;
Ή μήπως ο θεάνθρωπος άλλαξε γνώμη και δεν έχει διάθεση πλέον να θυσιάζεται για τη σωτηρία του ανθρώπου;
Μονάχα εμείς φταίμε και κανένας άλλος. Εμείς που παύσαμε να ελπίζουμε και να ονειρευόμαστε…
Εμείς που ξοδεύουμε άσκοπα το αύριο των παιδιών μας για συντηρήσουμε το δικό μας άγονο σήμερα…
Εμείς που αμαχητί παραδώσαμε τα όπλα, επειδή στην εποχή μας έλειψαν οι μπροστάρηδες και πέθαναν οι ιδεολογίες…
Εμείς που συμβιβαστήκαμε με την νέα τάξη πραγμάτων και υποταχθήκαμε μετά χαράς στη δύναμη του χρήματος και στους νόμους της αγοράς…
Εμείς που μεταλλαχθήκαμε από πολίτες σε ψηφοφόρους…
Εμείς που δεν τολμήσαμε να γκρεμίσουμε τη ζωή μας για να την φτιάξουμε από την αρχή, αξιοποιώντας την πείρα που αποκομίσαμε από την οδυνηρή διαδρομή μας.
Ήμαστε, όμως, «έτοιμοι» και «θαρραλέοι» για ένα νέο Ελληνικό Πάσχα; Λιγάκι δύσκολο το βλέπω.
Και είναι κρίμα που οι Έλληνες, ο λαός που έχει καταγεγραμμένα στην ιστορία του άπειρα «Πάσχα», να βρίσκονται στις μέρες μας σε μια ατέλειωτη Μεγάλη εβδομάδα, που δε λέει να οδηγήσει στο Μεγάλο Σάββατο της Ανάστασης και της Αναγέννησης…
Ο χρόνος είναι σκληρός και αδυσώπητος όταν προπορεύεται, αλλά μαρτυρικός και ανελέητος όταν δε λέει να έρθει. Μα είναι βέβαιο πως κάποτε θα έρθει για να μας αφυπνίσει από το λήθαργο της ευρωνάρκωσής μας…
Αν πάλι νοιώθουμε πως αρκετά έχει ήδη καθυστερήσει αυτό το «Πάσχα», ας αρχίσουμε να ετοιμάζουμε από τώρα το βεγγαλικά και τις κροτίδες για να ηχήσουν το βράδυ της Ανάστασης που θα ξημερώσει ξανά το Πάσχα των Ελλήνων…
